Dappere dappere meid

Na een emotionele vermoeiende mooie dag van ontmoeting met Maylí heeft Rutger top geslapen. Ik maalde over van alles en kon niet goed in slaap komen. Hoe zal Maylí deze laatste nacht hebben beleefd? 

Vandaag halen we Maylí op, nemen afscheid van iedereen met de gebruikelijke cadeautjes (stroopwafels, potlood met tulp en sleutelhanger klompje, voor de directrice een kalender van Groningen) en dan direct door naar het vliegveld. Hoe gaat deze dag verlopen denk ik nu ( 9.00 uur) ?

Ik ben zenuwachtig, voel het in mijn buik en voel een traan opkomen. Rutger niet, zegt hij. 

Bij aankomst in het kindertehuis worden we naar een andere kamer gebracht. Iets meer ruimte. De social worker komt ons ophalen om Maylí op te halen. Met de tas cadeautjes en kleding lopen we die kant op. Maylí is vrolijk en komt op ons af. Twee andere nannys dan gisteren zijn aanwezig. Maylí geeft het eerste cadeautje weg. Ik heb armbandjes laten maken met “ thank you Prae Mai” erop.  Ook de social worker krijgt een cadeautje, Hollandse hopjes. Dan is haar focus weer op de bellenblaas want dat is toch veel leuker. De zak met bellenblaas en vingerdiertjes die voor de kindjes bedoelt zijn wil ze zelf weer mee en wordt in de grote tas van mama gestopt. We leggen uit dat die voor haar vriendinnetjes zijn. Dan geeft ze het toch weer terug.

De kinderkleding overhandig ik aan een nanny. Ik laat Oi uitleggen dat ik een jurkje in Nederland heb gekocht, Made in Thailand...…..:-) De verkoopster van de winkel in Groningen vertelde dat ze altijd in Bangkok inkopen doet. Zo toevallig. Ik krijg nog een zak met onderbroekjes mee die in Thailand onder de jurkjes worden gedragen maar hier niet, dus terug naar het land van oorsprong. 

We zwaaien de nanny's uit en lopen terug naar de kamer. Maylí loopt vrolijk mee. Ze gaat naar het buitenland. 

In de kamer haal ik een Duplo vliegtuig uit het rugtasje welke ik heb samengesteld met speeltjes. 4 poppetjes, dat zijn pappa mamma, Maylí en de piloot. We (Oi) leggen haar uit dat we gaan vliegen. Het fotoalbum wordt weer doorgebladerd en natuurlijk bellen blazen. So far so good. 

Dan komt de directrice binnen om afscheid te nemen. Ook zij krijgt een cadeautje, een kalender van Groningen zodat ze de komende maanden en komende jaren, weet waar Prae Mai woont en de bekende stroopwafels. Ze bedankt ons daarvoor. 

Ze spreekt Prae Mai aan maar zij draait als een blad aan de boom om van een vrolijk naar stil en verlegen meisje. Net als gister 'bevriest' ze (Fight, Flight or Freeze, ze kiest duidelijk voor de laatste optie) Deze dame doet alles wat ze kan om Maylí te bereiken maar Prae  Mai geeft niet thuis. Ze mag deze mevrouw duidelijk helemaal niet, ze laat aan alles merken dat deze mevrouw niet dichtbij mag komen. Gister moest ze ook duidelijk niets van haar weten.  Zij komt nog met een barbiepop aanzetten. Prae mai pakt deze pop ( nog verpakt in plastic) wel aan maar dat is het dan ook. Een foto moet nog voor de vorm worden genomen maar Maylí denkt er het hare van. Als ik de pop uitpak en haar de keuze geef tussen de prinses of de barbiepop van de directrice (vanaf nu af aan 'de heks' genoemd) wijst ze naar de prinses en terecht. Die barbiepop komt onder in de koffer en komt daar voorlopig niet uit. 

Maylí blijft helaas in de freeze stand en beseft ook maar al te goed wat er gaat gebeuren. Een foto buiten met de heks is geen optie want ze wil niet naar buiten lopen ook niet getild worden, ze blijft op de grond zitten met Rutger ernaast, dus blijven we binnen en maken daar de foto. 

Dan tijd om in het busje te stappen richting vliegveld. Maylí begint ontroostbaar te huilen. Hartverscheurend. Mamma tilt haar op, ze verzet zich hevig maar ik houd haar stevig vast. Nog even wachten op het busje en zit ik met haar op een stoel. Mijn tranen biggellen over de wangen, Rutger houdt het ook niet droog. Zo ontzettend zielig. Ze is bang, verlaat haar vertrouwde omgeving met een pappa en mamma die ze 1 dag kent en haar taal niet spreken. We stappen in en zetten haar tussen ons in. Ze blijft nog een tijdje door-huilen maar dan berust ze in de situatie en is stil. Op het vliegveld laat ze alles maar gebeuren. Aan de hand van pappa loopt ze mee naar binnen. Daarna aan mijn hand na de check in.  30 minuten voordat we het vliegtuig in stappen ontdooit ze en gaat weer bellen blazen. Hé hé ze is er weer. 3 hapjes ijs, een slokje water, een chipje van Oi, gelukkig. Het is ook niet normaal wat ze allemaal op 1 dag meemaakt. Ze loopt rustig mee het vliegtuig in gaat zitten aan het raam en dan valt ze voor een half uurtje in slaap. We blijven om de drie seconden naar haar kijken. Als ze wakker wordt is het wederom moeilijk contact te krijgen daarna maar het fotoalbum helpt wel met aanwijzen van pappa mama het huis en haar slaapkamer. Wat jammer dat we nog 2 weken in een hotel zitten, het is niet anders. 

Terwijl we nog taxiën met het vliegtuig (het lijkt wel of we drie rondjes om het vliegveld maken) moet Oi heel heel heel erg nodig plassen. Ze staat op, terwijl het op dat moment helemaal niet mag om naar toilet te gaan, en rent naar achteren. Daardoor zijn we haar even kwijt bij het uitstappen (we gaan met bussen) maar gelukkig treffen we elkaar weer. 

Bagage ophalen, plassen, en naar de taxi. Daar neemt Oi afscheid ( tot maandag). Oi legt Maylí uit dat ze bij pappa en mamma blijft, dat wij voor haar zorgen dat ze niet bang hoeft te zijn. Zonder problemen stapt ze in de taxi met ons. 

Het gaat goed, maar de taxirit  duurt (te ) lang. File druk etc. Ze ligt bij pappa op schoot alsof ze heel diep in gedachten is, een traantje kwam heel even, slapen kan ze niet, ze lijkt weer in zichzelf gekeerd, hulpeloos. We draaien een liedje, “mooi” van Marco Borsato, wie weet helpt dat maar helaas. Het komt vast allemaal goed straks maar voor nu is het machteloos toekijken, haar strelen over haar armpjes en beentjes. Wat zal zij kapot zijn, moe letterlijk en figuurlijk. Het komt goed schatje. Echt waar, het komt goed. 

Eindelijk in het hotel, tassen uitgepakt eten besteld en ondertussen zit Maylí stilletjes op haar bedje. Heel langzaam komt er weer leven in het meisje. Als het eten wordt bezorgd wil ze graag aan tafel komen zitten. Phad Thai, mango met rijst het gaat er allemaal goed in, ze vindt alles alloy (lekker). Wat wil je ook, de hele dag wilde ze geen hap eten. Wij eten ook smakelijk. 

Daarna laat ze zonder stribbeling haar jurk uittrekken, de pyjama aan (dank je Linette) en handen wassen en tanden poetsen. Geen enkele moeite, ze lijkt het zelfs leuk te vinden al die aandacht en de grote badkamer met spiegel (ze mag op en stoel bij de wastafel staan). Nog even spelen maar als Rutger ook even op het grote bed gaat liggen, denkt ze, oké dan ga ik ook op mijn bedje liggen. Alle knuffels erbij. Samen bladeren we het fotoalbum nog maar weer eens door. Huis = baan, papa mamma, Prae Mai iedereen. 

Ik ga nog even wat opruimen en zie dan haar duimpje in haar mond en het andere handje kroelt ze door haar haardjes. Gesloopt is zij, en wij ook. vrij snel daarna zijn de oogjes dicht en ligt ze - inmiddels in verschillende houdingen - diep te slapen. Wat zijn wij ontzettend trots op dit dappere meisje!!!! Vandaag heeft ze alles verlaten wat haar bekend was en stapt ze in een vliegtuig, komt ze aan op één van de grootste luchthavens ter wereld (moet je ook nog op een roltrap en loopband die je kennelijk willen opvreten), sta je uren in de file en kom je in een groot hotel aan. Wat dan vervolgens heerlijk om te zien dat als we binnen de - tijdelijke - geborgenheid van onze kamer zijn en ze eten heeft gehad, ze helemaal weer opbloeit. We zijn echt heel trots op haar. 

Slaap lekker lieverd. Tot morgen, dan weer een dag met hopelijk iets minder uitdagingen.....