Een nieuwe dag, pappadag

Prae Mai was doodop gisteravond en sliep heel lief rond 20 uur met haar duim in de mond.  We liepen een uur achter op het schema in het kindertehuis. (19 uur naar bed). Benieuwd hoe laat ze wakker is want volgens schema 6 uur opstaan. Whaa ik als slaper, niet ochtenmens zie ik er al tijden tegenop. We hebben een mooie hotelkamer met een keukenblok en een heerlijk bed. De afgelopen twee nachten lagen we op een bed van beton. Echt niet te doen, voor mij dan. We hebben goed geslapen. Rond 7 uur worden Rutger en ik wakker. Geen geluid bij Prae Mai nog. Rutger gaat maar eens kijken. Ligt ze daar met de oogjes open. Hoe zou dat in het kindertehuis zijn gegaan met 18 kindertjes die wakker worden?

Ze weet niet dat ze bij ons wel uit bed mag, dat ze mag plassen dat ze bij ons mag komen, dat ze mag spelen, ze zit in haar schulpje. Hoe krijgen we haar eruit?. We zetten een filmpje op van Dora. Ik neem haar aan de hand mee naar het grote bed en til haar erop en zet haar tussen ons in, gezellig. Shit is het Dora Thais-Engels met leren van Engelse woordjes. Dat is niet de bedoeling! Ach geeft niet, ze herkent wel haar eigen taal. Ze kijkt rustig mee, verder weinig leven nog. 

Nadat ik aangekleed ben, wijzen we haar op een pictogram douchen. We kleden haar uit en zetten haar in bad. Ze laat alles toe, lichaam en haardjes wassen. Dan even tanden poetsen en aankleden.

In mijn overenthousiaste aankoopwoede heb ik natuurlijk veel te veel kleding voor haar. Ik leg 2 jurkjes (gele met margrietjes, een stoer blauw jurkje met letters die ze herkend van de foto in het album in haar slaapkamer) en een rokje met shirt ( van oma Ans). Ik probeer haar te laten kiezen maar geen vinger die een voorkeur aangeeft. Dan kies ik het gele jurkje met margrietjes. Het staat haar prachtig. 2 knipjes in haar haar, klaar voor het ontbijt.

Ontbijt ziet er heel goed uit, uitgebreid buffet. Rutger gaat rustig met haar in een hoekje zitten en ik haal vanalles en nog wat, croissant, yoghurt, haar gebruikelijke rijstpapje met bieslook, omelet, toast , fruit, etc. Het papje zonder alle toeters en bellen eet ze op. De toeters en bellen worden systematisch in een servet gestopt. Watermeloen is een hit. Ook het voor Rutger bedoelde hard gekookt eitje wordt door haar geconfiskeerd en begint te pellen. Heerlijk smult ze die op. Eten lijkt een goed moment van loskomen te zijn. Ondertussen pakt ze de kaartjes erbij met plaatjes van de eerste honderd woordjes. 

Terug naar de kamer via het zwembad en een klein speeltuintje. Ze is nog niet geïnteresseerd. Dan maar terug naar de kamer. Even gespeeld en vervolgens het winkelcentrum maar eens opzoeken. 

De roltrap is eerst eng maar al snel wil ze niet anders dan de roltrap op en af, aan de hand van pappa. De hand van pappa is inmiddels heilig. Mijn hand wil ze niet meer. Ik mag niets meer doen. Ik breek midden in het winkelcentrum. Dit kon gebeuren, het staat in de boekjes beschreven, maar als het je dan overkomt doet het pijn. Ik weet echt wel dat Prae Mai er niets aan kan doen. Beter 1 vertrouwen dan geen. Ik moet het los laten maar dat gaat vandaag niet lukken. 

We hebben een paar nieuwe schoenen gekocht, met haar goedkeuring, tenminste daar gaan  we vanuit. De leuke crocks met hello kitty (een voet iets te klein inmiddels) erop in de rugtas.

We drinken koffie met taart en orangina. De cheesecake vindt ze heerlijk. Ze wil ook graag koffie proeven maar dat lijkt ons geen goed plan. Dan trekt ze haar nieuwe schoenen uit, pakt haar oude crocks en de nieuwe verdwijnen in de rugtas. Toch ook wel weer grappig. Die crocks zijn haar enige houvast aan het oude bekende. De rest is allemaal spannend en nieuw. Later op de avond moeten we wel lachen om haar foto met een schattig jurkje met die verschrikkelijke crocks. Dat moet wel snel anders, haha. 

Na nog een paar roltrappen op en neer te hebben genomen besluiten we terug te gaan naar het hotel. Even boekje of tv  kijken. Prae mai wil alles samen met papa doen. Alleen plassen is al een probleem. Als Rutger besluit water te kopen in de supermarkt, zijn schoenen aan doet en de kamer uit gaat, wil ze er direct achteraan. Ik roep Rutger snel terug. Hij is gelukkig de lift nog niet in. Dan samen aan tafel maar wat eten, restje van gisteren. Eten is voor haar altijd goed!

Samen naar het kleine supermarktje van het hotel, chips en water halen. Het zwembad is toch aantrekkelijk. We trekken onze slippers uit en staan aan de rand. Papa schopt wat water weg. Dat is leuk en Prae mai doet het na. Dan kom ik in de bocht, dit is toch niet zon goed plan zonder zwemkleding en het allerbelangrijkste het zwemvest. We besluiten onze zwemkleding te halen. Prae mai wil niet weg en begint zacht te huilen. We zetten door. Hop naar boven. Ik probeer met een plaatje uit te leggen dat we de bikini aan doen en terug gaan. Mamma mag niet meer bij haar komen. Rutger en ik trekken de zwembroek aan en haar spullen nemen we mee. Het blijkt niet te werken. Ze heeft een huilbui. We blijven een hele tijd bij het zwembad zitten. Prae mai wordt langzaam rustig bij pappa op het bedje en kijkt naar een paar chineze kindjes in het water.( bijzonder zonder zwembandjes wel met pappa en mamma). Wie weet wil ze straks toch nog ! Helaas. Volgende keer beter nadenken. 

Voor mij blijft het een gevecht met mezelf vandaag. Ik wist dat dit kon gebeuren, je hoopt natuurlijk niet, maar wat kan ik dan doen? Niets, Afwachten en toekijken en proberen lief te blijven. Rustig worden! Hoe? De tranen liggen op de loer. 

We eten bij een street food tent op loopafstand van het hotel. Super eten, lekker veel knoflook dat wel. Maylí dipt rustig met een stukje komkommer in een, voor mij, best pittig sausje. Zonder problemen. Een voordeel: ik hoef geen rekening te houden thuis met koken qua scherpte en kruiden. Misschien moet ik me wel meer aanpassen? Nee, gewoon aardappels groente vlees en dan de sambal op tafel i.p.v. ketchup zoals ik wel eens hoor bij andere Nederlandse gezinnen. 

Ondertussen geeft Maylí aan naar de wc te moeten, grote boodschap! Succes pappa! Een grote hoop, kan ook niet anders na 2 dagen met eten. Dan vegen wij onze billen af met papier. Je kind help je door te laten bukken en af te vegen. Maar nee, zegt Rutger, gewoon een bakje water van voor naar achteren tussen je billen laten lopen. Dat is genoeg. Wat een kliederboel. Rutger heeft nog maar nageveegd en gedroogd, klaar. 

Verassend genoeg wil ze wel in bad en mag ik haar daarbij wel helpen. Ik mag haar bruine lijfje met zeep wassen, haar nat sproeien. Zelf wil ze ook haar haartjes wassen. Een bekertje water is ze gewend over haar hoofd te gooien. Ik help nog wat met de sproeier.  Spelen in bad moet ze leren. Het eendje en bootje blijven roerloos liggen. Wat ontzettend fijn dat ik dit wel mag doen van haar. 

Met zijn drieën op het grote bed kijken we Peppa Big ( verstoppertje en lummelen). Daarna nog een filmpje waarbij we merken dat haar oogjes zwaar worden. Rutger tilt haar op en legt haar in haar eigen bedje. Alle knuffels erbij, en we zingen samen “Slaap kindje slaap, daar buiten loopt een Aap”. Schaap Rutger!

Ik blijf nog  lange tijd zitten, Rutger loopt weg. Ik pak het fotoalbum nogmaals en blader het door en benoem alles en iedereen, Cooper, baan= huis, opa , pake, oma , beppe en de rest.  De oogjes blijven nog lang open maar uiteindelijk geeft ze toe aan haar moeheid met haar duimpje in de mond. 

Weer een dag overleefd in de grote mensenwereld. Een shoppingmall, roltrappen, heel veel speelgoed en speelmogelijkheden, druk verkeer, veel mensen ( Rutger :”ik haat mensen”)  noem het maar op. 

Morgen wil ze hopelijk alle speelopties die we vandaag hebben gezien, zelf uitproberen.