De ontmoeting

De ontmoeting

Na een redelijke nachtrust om 8 uur ontbijt. We waren beiden redelijk rustig (nog) Songhkla is niet echt een toeristisch oord, dus het ontbijt bestond naast allerlei hete pepers, rijstepap etc, gelukkig ook nog uit toast met jam en een eitje. Dat ging er nog goed in. Niet dat we honger hadden, de zenuwen waren zeker al aanwezig, maar de rest van de dag weet je ook niet hoe eea loopt. Een sterke bak koffie erbij heerlijk. 

Half 10 kwam de social worker met de chauffeer ons met het busje ophalen. Een kort ritje van 20 minuten. Oi vraagt hoe het gaat en hoe wij denken te gaan reageren bij haar eerste ontmoeting. Rutger weet het niet, ik zeg: “huilen” en tegelijkertijd komen de tranen opzetten.  “Kijk daar begint het al” : zegt Oi. 

Rutger herkend van Google het ziekenhuis. “We zijn er bijna, want het kindertehuis ligt ernaast”.  De ingang zien we maar eerste een enorme u-turn om daar te komen. We rijden het terein op, stappen uit en worden naar een kamertje gebracht. Tsjesus wat koud daar, airco staat goed te blazen. We krijgen koffie aangeboden. Lekker. Nou de eerste slok vergeet ik niet, heel veel suiker en melk erin, mierzoet. Snel achterover slaan dan maar. We wachten tot Prae Mai komt. 

Oi vertelde ons dat het allemaal anders loopt dan normaal. Het kindertehuis wil eigenlijk dat we nog 1/2 nachten dicht bij slapen en normaal ga je dan op zondag naar Bangkok samen met je kind. Oi had daar slechte ervaringen mee gehad dus we gaan morgen direct met het vliegtuig naar Bangkok. In het busje werd er nog over gediscussieerd ( in het Thais). 

Oké we zijn er klaar voor. Laat maar komen. De social worker komt dan vertellen dat we haar samen gaan ophalen (ook anders dan gepland). We lopen richting haar lokaal. Daar zit ze met nog 8 andere kindjes en een nanny. Wij gaan op onze knieën zitten en de nanny zegt tegen Prae mai, “ kijk pappa en mamma zijn er”. Ze heeft haar knuffelolifantje die wij haar hebben opgestuurd bij zich. Zo schattig. De tranen biggelen over mijn wangen. Wat is ze mooi en lief. En wat heeft ze schattige staartjes in. Ik krijg een mooie tekening met een mamma die een kindje knuffelt. Rutger dacht, hoe zal Prae mai zich nu voelen. Ze was duidelijk een beetje zenuwachtig maar niet bang want kwam wel op ons af, herkenning dus van deze blanke grote Nederlanders. 

Ik heb snel de bellenblaas erbij gepakt en  voor gedaan hoe je bellen blaast. Dat was een groot succes, want dat wil zij ook proberen. Al snel gillen alle kinderen van blijdschap, dolle pret. Ze worden zelfs baldadig, komen op Rutger afgerend en een meisje probeert een pets aan Rutger te verkopen. De nanny roept alle kinderen tot de orde. Wij vonden het wel grappig. 

In hetzelfde zaaltje staan ook alle bedjes. 18 kindjes dus 18 bedjes en 2 grotere voor de nannys. Ze gaat trots op haar bedje zitten. 

Vervolgens wordt Prae mai gevraagd ons buiten te laten zien. De envelop met fotoalbum en onze mega foto zitten erin. Die klemt ze onder haar armpje mee. Op de trap laat ze ons uitgebreid de foto’s zien en wijst ons en zichzelf aan. 

Vervolgens loopt ze met haar olifantje naar de speeltuin, als eerste de glijbaan. Wat een blij koppie!

Daarna het klimrek, de schommel, wipwap en auto. Ondertussen is ze wel klaar met haar elastiekjes en knipjes in het haar. Die trekt ze eruit. Jammer maar Oi vertelt dat ze waarschijnlijk niet gewend is en dat de verzorgsters haar mooi wilden maken voor ons. 

We merkten dat Maylí wat stiller werd en in zichzelf keerde. De social worker wilde ons naar de kamer in het kantoor begeleiden. De weg er naar toe, Maylí haperde. Vooral bij de ingang van het gebouw bleef ze staan. Blijkbaar onbekend terrein. Binnen vond ze het te koud. Ik heb snel een cadeautje uit det tas gepakt en aan haar gegeven. Ze liep eigenlijk direct terug naar de uitgang. Niemand hielt haar tegen. De social worker niet, Oi brabbelde wel wat in het Thais, ze bleef stug doorlopen. Ik er uiteindelijk maar achteraan en proberen haar aandacht te krijgen. Ze bleef doorlopen in de richting van haar zaal. Ze was stil en ondertussen werd het papier van de pop gehaald, haar eerste pop met lange blonde haren en een roze jurk. Ze bleef staan bij een groepje mannen, totaal niet meer aanspreekbaar. Ze bevroor. Oi heeft haar lieve woordjes gezegd en over haar ruggetje geaaid. Maar nog steeds weinig reactie. Het was even genoeg. Ik heb tegen Oi gezegd dat de beter terug kon gaan naar haar groepje. Een nanny werd opgehaald en heeft haar meegenomen naar haar vertrouwde groepje. 

Pff, het begon heel goed maar nu even genoeg voor haar. Het is ook wel wat natuurlijk. Er wordt je verteld dat dit je nieuwe pappa en mamma zijn, en dat moet je maar geloven. Dat zij er altijd voor je zullen zijn, lief en betrouwbaar zijn etc. Wat gaat er in zo’n koppie om!

Wij krijgen een lunch aangeboden. Half 12. We hebben weinig trek. Vol met emoties, blijdschap, zorgen en de dag van morgen. De directrice van het kindertehuis schuift ook even aan. Er zitten 125 kinderen in het tehuis tussen 0-22 jaar. Blijkbaar mogen ze blijven totdat ze afgestudeerd of een baan hebben. 

Na de lunch lopen wij even vrij over het terrein. Video en foto’s gemaakt. We lopen langs het gebouw waar Maylí als het goed is slaapt. De badkamer kunnen we mooi even inspecteren en ook het washok. Wat een enorme wasmachine en je geloofd het of niet, minstens 30 graden buiten, maar de was  zit in de droogtrommel. 

En wie komt daar in een prinsessejurk met een prinsessenpop aanlopen? Maylí!

Ze weet niet goed hoe te reageren en blijft stilletjes met de mooie lange haren van de pop spelen. Blijkbaar was ze al weer klaar om Samen met een nanny naar ons toe te komen.Een prachtig moment totdat er, zo ontroerend en mooi, traantjes komen. Gelukkig laat ze tranen! Waarom weet ik op dat moment niet. Wij lopen terug en 15 minuten later komt ze tezamen met haar nanny aanlopen. 

In het kamertje komt ze snel tot leven. De bellenblaas is een groot succes. Alle potjes zijn van haar. Kleuren worden benoemd. Groen is het eerste woordje wat ze in Nederlands na zegt. Ook kleuren vind ze leuk. Samen kleuren we een prinses. Oi vertelt dat ze creatief is aangelegd. Ik tover steeds weer wat anders uit de tas. Haribo snoepjes. Dat kent ze wel. Zelfs wij kregen allemaal een snoepje. Maylí kreeg door dat die grote tas met bloemen erop de schatkamer was. Dan zelf er maar in graaien. Hé rozijntjes en water en vinger diertjes (Ikea) en nog meer ballonnen. Balonnen vind ze eng. Die kunnen knappen. Toch moet ik eentje opblazen. Ik laat de ballon los en deze fladdert weg. Daar schrikt ze van en is niet leuk. 

Zo spelen we nog een hele tijd samen. Ondertussen zijn de social worker en de nanny vertrokken. We hebben lol samen en Maylí heeft al een paar gezegd ( ook tegen de andere kindjes) dat ze niet terug gaat naar de zaal want ze gaat naar het buitenland. Zo aandoenlijk en lief. We lopen samen terug naar haar zaal en nemen afscheid. Maylí gaat op de grond bij de andere kindjes zitten. We maken nog een groepsfoto. Je gunt al die kindjes een gezin. Nog een nachtje op je vertrouwde plekje in je eigen bedje met je vaste nannys etc. 

Morgen ga je met pappa en mamma mee in het vliegtuig naar Bangkok. Dat is ook al een soort buitenland. 

We rijden terug naar het hotel. We hadden even een stressmomentje. Rutger had alle video’s op de pc over gezet maar waar waren de eerste filmpjes gebleven, die van het moment suprême! Flink balen maar blijkt dat het interne geheugen vol zat en de rest op de geheugenkaart. Eind goed al goed.

Even wat eten met Oi samen om de hoek. Ziet er heerlijk uit maar waar zitten geen kruiden en of pepers in, oftewel wat is te eten voor Oi en Rutger en wat voor mij?

Een paar kommetjes gevuld, een bord rijst erbij, heerlijk. Bij het afrekenen, verwarring alom, hoeveel bath voor al die kommetjes eten, €6, maar dan zit je wel op een plastic stoel in iemand zijn garage...maar dat maakt het helemaal leuk.