Paspoort en plan B

We staan op tijd op want rond 8.15 uur komt Oi ons ophalen. Krijgen we smorgens een appje dat ze zich heeft vergist in de tijd. Het kan een uurtje later want we moeten om 10 uur er zijn ( Thaise Consulaat). Oké rustig aan dan. 

Rutger kijkt of ze wakker is, ja en de gebruikelijke uitdrukking op haar gezichtje. Plassen en aankleden. Ik blijf nog maar even in bed liggen. Ontbijt verloopt rustig. 

Als Oi komt en we richting buiten naar de auto lopen, begint ze te huilen. Oi had uitgelegd dat we paspoort gaan halen maar dat snapt zij natuurlijk niet. Ws denkt ze word ik nu terug gebracht? In ieder geval gaan we iets doen, en dat is heeel spannend. 

We hebben het met Oi over de eenkennigheid. Zij weet het eigenlijk ook niet zo goed. Rutger moet mij er meer bij betrekken. We vragen ons af hoe lang we dit moeten toestaan. Ze mag niet gaan claimen. We weten niet wat ze heeft meegemaakt in het kindertehuis en waar haar gedrag vandaan komt. 

Prae mai blijft sniffen in de auto, en ook wordt ze reisziek, zo zielig. 

Oi heeft een zakje pitjes mee. Rutger stopt er een volledig in zijn mond en kauwt het weg. Niet te kanen. “Nee niet zo “ zegt Oi, je moet het kraken tussen je tanden en dan een ietsiepietsie stukje noot eruit peuteren. Lachen, doe mij dan maar pistache nootjes, dan doe je het nog ergens voor!

We ontmoeten een dame van het adoptie centrum. Het blijft gek dat je Thaise mensen geen hand schut. Ook kijkt Prae Mai deze dame met een schuchtere blik aan. Ze wordt onder een meetlat geplaatst (101 cm) en er wordt een foto en vingerafdruk genomen. Het paspoort kan klaar gemaakt worden. Snel terug naar het hotel. Eerst koffie!

Wat wel grappig is dat wij het volgende meisje dat geadopteerd wordt door een Nederlands stel ook hebben gezien. Ook 4 jaar, schattig jurkje en schoentjes aan.  Die woont nu in Bangkok en dan wordt het paspoort eerder geregeld. 

We besluiten de strategie iets aan te passen. Dat Rutger niet alles toe laat, iets meer afstand neemt en een huilbui beter probeert te interpreteren. Ze is slim en manupulatief. Ze heeft haar huil momentjes om dingen te verwerken, dat mag altijd en is prima.  Hoort er helemaal bij maar dan moet je er niet helemaal bovenop zitten. Laat haar maar effe pruttelen. 

Plan B

Rutger wordt de mannelijke heks (voor even dan). Hij (en ik) wil graag zwemmen. Wij doen alvast onze zwemkleding aan. Dan begint ze te roepen: Mainaam, niet zwemmen. Mainaam! Nee jij hoeft niet maar pappa wel en dus moet jij dat zwemvest aan zodat je mee kan. Mainaam, mainaam! Ze blijft het roepen. Nee papa wel (en mamma ook). Rutger worstelt met haar, shirt uit, rok uit, zwembroekje aan, bovenstuk teveel gedoe, het zwemvest is al een bovenstuk. Zo die zit. Nu naar beneden. Mainaam! Tranen met tuiten. Tja als pappa weg loopt richting lift moet ze wel mee. Bij het zwembad, mainaam, mainaam! Rutger springt erin. Ik zet haar op een stoel met een zakje chips om haar te kalmeren.

Al kauwend en kijkend wordt ze rustiger. Rutger zwemt uit beeld. Een paar Chinese kinderen (volledig ingepakt van top tot teen) trekken haar aandacht. Pappa komt terug. He die ken ik, een klein lachje. Mamma springt er ook in. Pappa doet gek, spartelt, telt tot 3 en valt achterover. Wij doen samen lief en gek met elkaar. Ze komt wat los. Papa loopt naar de kant van het zwembad waar je erin kan lopen. Snel erachteraan. Ik roep: “ze kan ook rennen”. Dat hadden we nog niet gezien.  Al snel heeft ze haar Hello Kitty slippers uit en staat ze met haar voetjes in het water en de rest volgt al snel. Ze is totaal niet bang.  Samen maken we plezier.

Gelukkig weer een stapje gemaakt en gelukkig hebben we haar gedwongen het spul aangedaan, soms moet je wat om iets te bereiken. Ze is zelf het water in gegaan. Wel blijft ze jammergenoeg alleen met Rutger spelen. 

Rutger bedenkt dan even te gaan slapen, handdoek over het hoofd, ik ben er effe niet. Me-time. Prae Mai denkt: saai, niet leuk, pappa wil niet spelen. Ik krijg geen contact met haar in eerste instantie (zeker 15 min niet). Ze zit aan de andere kant van Rutger op een bedje op een meter afstand. Ik kleur een kleurplaat in, lees op afstand wat kaartjes voor ( wordt niet om gevraagd trouwens) en blaas bellen.

Ik kijk nog eens in haar tas. Stickers! Idee! Ik plak een sticker op Rutger zijn grote teen (en die is groot!) en nog een en nog een, ik geef Prae Mai een sticker die ze heel voorzichtig, met de puntjes van haar vingertjes, van mij aan pakt en ook op pappa plakt. Dit is een leuk spelletje!. Zo plakken we zijn benen vol. Poh (pap) wordt wakker en lachen joh. Vervolgens krijg ik alle stickers opgeplakt met een ferme tik. Top.

Daarna weer zwemmen en vermaken we ons de hele middag bij het zwembad. Lekker buiten i.p.v. binnen in de airco.

Inmiddels nies ik regelmatig 3x achter elkaar en mijn keel wordt schraal, ik voel de verkoudheid opkomen. 

De schoenentruc

We gaan uit eten ( de Streed food tent) Hoe krijgen we Prae Mai in haar prachtige nieuwe schoenen?

Ze komt de schoenen met veters vaak bij pappa brengen maar nu wil hij graag andere aan. Ik stel voor dat als papa andere schoenen aan doet, en mamma haar nette schoenen, dat dan ook Prae Mai haar mooie schoentjes aan doet. We zetten de schoenen naast elkaar. Een beetje chantage maar kijken hoe het loopt. Rutger stelt het aan haar voor. Nee hoor ik heb mijn Hello Kitty’s al aan. Ik wil die niet aan, maar die, dan jij ook die! Ik kom erbij en zeg dat ik ook mijn nette schoenen aan doe en dat dat bij elkaar hoort. We proberen duidelijk te maken dat wij haar schoentjes heel mooi vinden! Dit duurt zeker 10 min maar we houden vol. Pappa trekt een teleurgesteld gezicht. Langzaam geeft ze zich over en trekt de nieuwe schoenen aan. Missie geslaagd. Wij hebben er natuurlijk enorme lol om. Zij weet ook goed te manipuleren ( ik moet plassen, not, ik wil aandacht) dus dat doen we dan maar terug als geintje. 

Het eten smaakt ons weer goed. Morgen geen formaliteiten.